آسیب شناسی برنامه های آموزش مداوم در جامعه پزشکی ایران

زمینه و هدف: آموزش مداوم به منظور ارائه دانش در حال گسترش، فنون جدید و جهت­دهی نوین برای تمام مراقبین بهداشتی حیاتی است امّا برای بهبود نحوه انجام و اثر بخش بودن آن تلاش­های فراوانی مورد نیاز است. این مطالعه با هدف بررسی وضعیت آموزش مداوم جامعه پزشکی ایران بر اساس مرور مطالعات انجام شده در این زمینه صورت گرفت. روش­کار : در این مطالعه مروری نظام­دار کلیه منابع و مطالعات انجام شده در دسترس مورد بررسی قرار گرفت. عموماً مقالات چاپ شده یکی از سه محور 1) عوامل انگیزشی، 2) عوامل مرتبط با نیازسنجی و اولویت­های آموزشی و 3) عوامل مربوط به محتوی و روش اجرا را شامل بود. یافته­ها : براساس نتایج مطالعات مرور شده، از دیدگاه شرکت کنندگان، آموختن تازه­های علمی، اوّلین انتخاب و کسب امتیاز لازم در مرتبه بعدی قرار داشت، اکثر آنها معتقد به حذف امتیاز بازآموزی و ارائه مباحث بر اساس نیازهای شغلی بودند. بعضی از کارشناسان آموزش مداوم اذعان داشتند که نیازسنجی علمی جهت این برنامه­ها صورت نمی­گیرد. نتایج چندین مطالعه نیز نشان داد که روش غالب تدریس در برنامه­های آموزش مداوم سخنرانی است. نتیجه­گیری : علی­رغم نقاط مثبت قانون، در مجموع مشمولین برنامه، نحوه اجرای آن را در سطح متوسط ارزیابی کردند. لذا پیشنهاد می­شود ضمن به­کارگیری صحیح قوانین و دستورالعمل­های اجرایی، به منظور افزایش اثربخشی این برنامه­ها، نیازسنجی مستمر و دوره­ای، انجام ارزشیابی­های مجدد از طریق اهرم­هایی نظیر تمدید مدرک و مجوز، توسعه روش­های آموزش الکترونیکی، تربیت مدرسین زبده و اندازه­گیری اثربخشی برنامه­ها از طریق بررسی شاخص­های بهداشتی و ... انجام گیرد.